Η σύνδεση των διαχωρισμένων και φαινομενικά ανεξάρτητων πηγών του σωματικού και ψυχικού πόνου επιβεβαιώνεται στην ιατρική βιβλιογραφία για τα αυτοάνοσα νοσήματα, τα δερματικά προβλήματα, τις αλλεργίες, το έλκος κ.α.

Το τι καθιστά μια μητέρα “καλή” στο ρόλο της είναι κάτι εξαιρετικά περίπλοκο και πολυδιάστατο και δε χωράει σε ορισμούς. ​Οι μητέρες ισορροπούν ανάμεσα στην εμπλοκή και την αποδέσμευση, στην αφοσίωση και την ελευθερία.

Η κατάσταση που βιώνουμε έχει βρει τον καθένα μας σε πολύ διαφορετικό σημείο ζωής. Όμως, σε όλους μας έχει προκαλέσει αλλαγές διογκώνοντας προϋπάρχουσες δυσκολίες ή δημιουργώντας νέες.

Κατά την εφηβεία παρατηρούμε κοινές συμπεριφορές και «συμπτώματα»: πχ ο έφηβος απομακρύνεται, δεν εκδηλώνεται όπως πριν, είναι συνεχώς στο διαδίκτυο παίζοντας παιχνίδια ή μιλώντας με συνομηλίκους. Άλλοτε πάλι βρίσκεται συνεχώς έξω και παρακούει ή αντιδρά όταν του ζητείται να παραμείνει σπίτι.

Όπως και σε άλλες χρόνιες ασθένειες έτσι και στην άνοια δεν πλήττεται μόνο το μέλος που νοσεί, αλλά ο φροντιστής (που συνήθως είναι κάποιος κοντινός συγγενής) και η οικογένεια στο σύνολό της. Η φροντίδα του ατόμου με άνοια είναι τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της νόσου, που πολλές φορές φτάνει να καταλαμβάνει την ολότητα της σχέσης με τον ασθενή.

Αφορμή γι αυτό το κείμενο, υπήρξαν ερωτήματα γονέων λίγο πριν το κλείσιμο των σχολείων, όπως: Γιατί δεν πάει κατασκήνωση με τους φίλους του; Μήπως έχει άγχος αποχωρισμού; Τι δραστηριότητες να αναζητήσω για να μείνει απασχολημένος/η όλες τις διακοπές;