Ο παιδικός σταθμός σηματοδοτεί την “πρώτη έξοδο” του παιδιού από την οικογένεια. Πρόκειται για μια μεταβατική περίοδο για όλη την οικογένεια, όπου συναισθηματικές αλλαγές και διακυμάνσεις παρουσιάζονται τόσο στους γονείς όσο και στα παιδιά.

Κατά την εφηβεία παρατηρούμε κοινές συμπεριφορές και «συμπτώματα»: πχ ο έφηβος απομακρύνεται, δεν εκδηλώνεται όπως πριν, είναι συνεχώς στο διαδίκτυο παίζοντας παιχνίδια ή μιλώντας με συνομηλίκους. Άλλοτε πάλι βρίσκεται συνεχώς έξω και παρακούει ή αντιδρά όταν του ζητείται να παραμείνει σπίτι.

Όπως και σε άλλες χρόνιες ασθένειες έτσι και στην άνοια δεν πλήττεται μόνο το μέλος που νοσεί, αλλά ο φροντιστής (που συνήθως είναι κάποιος κοντινός συγγενής) και η οικογένεια στο σύνολό της. Η φροντίδα του ατόμου με άνοια είναι τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της νόσου, που πολλές φορές φτάνει να καταλαμβάνει την ολότητα της σχέσης με τον ασθενή.

Αφορμή γι αυτό το κείμενο, υπήρξαν ερωτήματα γονέων λίγο πριν το κλείσιμο των σχολείων, όπως: Γιατί δεν πάει κατασκήνωση με τους φίλους του; Μήπως έχει άγχος αποχωρισμού; Τι δραστηριότητες να αναζητήσω για να μείνει απασχολημένος/η όλες τις διακοπές;