Γονείς    •  Παραμονή στο Σπίτι   •  Αποθέματα

18 Απριλίου, 2020

Διανύουμε μια περίοδο, στην οποία πολλοί γονείς νιώθουν «χαμένοι», άλλοι προσπαθώντας να ανταπεξέλθουν στην εργασία τους δουλεύοντας από το σπίτι, άλλοι έχοντας αναλάβει την αποκλειστική απασχόληση και φροντίδα των παιδιών. Γονείς μονογονεϊκών οικογενειών και γονείς με μικρά παιδιά περιγράφουν τον «μηδαμινό πια χρόνο» που έχουν για τον εαυτό τους ή για τον/την σύντροφό τους. Η κατάσταση που βιώνουμε έχει βρει τον καθένα μας σε πολύ διαφορετικό σημείο ζωής. Όμως, σε όλους μας έχει προκαλέσει αλλαγές διογκώνοντας προϋπάρχουσες δυσκολίες ή δημιουργώντας νέες.

Οι άνθρωποι, τα ζευγάρια, οι οικογένειες, ως ζωντανοί οργανισμοί είμαστε εξοικειωμένοι με τις αλλαγές στη ζωή μας, είτε αυτές είναι σχετικά αναμενόμενες, είτε εμφανίζονται απρόβλεπτα και βίαια, προ(σ)καλώντας μας να επαναπροσδιορίσουμε πράγματα και να αναδιοργανωθούμε. Αν ανατρέξουμε στην δική μας προσωπική ιστορία, θα θυμηθούμε περιόδους, όπως όταν συγκατοικήσαμε πρώτη φορά με τον/την σύντροφό μας, ή όταν ήρθε το πρώτο παιδί ή όταν κάποια στιγμή βιώσαμε μια απώλεια ενδεχομένως χάνοντας τη δουλειά μας ή χωρίζοντας από μια σχέση. 

Όπως τότε, έτσι και τώρα οι καταστάσεις πυροδοτούν αλλαγές στους ρόλους μας και φέρνουν νέες δυναμικές στις σχέσεις μας. Η οικογενειακή ζωή καλείται να οργανωθεί αποκλειστικά γύρω από τις ανάγκες του παιδιού, ενώ την ίδια στιγμή αναδύονται δικές μας παραμελημένες ανάγκες, για παράδειγμα η επαφή που έχουμε χάσει με τους φίλους μας. Οι συγκρούσεις και οι ανταγωνισμοί στα ζευγάρια πληθαίνουν με αφορμή π.χ. το ποιος επιφορτίζεται τα πιο πολλά. Έρχονται στην επιφάνεια ζητήματα ταυτότητας, όπως τι άλλο είμαι εκτός από γονιός; τι με συνδέει με τον σύντροφό μου; είμαστε εραστές; Τα όρια του καθενός αλλά και οι δυνάμεις των ζευγαριών δοκιμάζονται.

Όπως τότε, έτσι και τώρα υπάρχει ο κίνδυνος, οι πιέσεις που ασκούνται να υπερβαίνουν τις προσαρμοστικές μας ικανότητες και να οδηγήσουν σε μόνιμη ή προσωρινή εξασθένηση και προβλήματα στην οικογένεια. Είναι όμως εφικτό να βρούμε τρόπους να «επιβιώσουμε» και τελικά να ενδυναμωθούμε από όλο αυτό. Κάποιοι θα τολμήσουμε να επικοινωνήσουμε περισσότερο και να μοιραστούμε ανάγκες και συναισθήματα. Κάποιοι θα αναγνωρίσουμε την προσπάθεια που κάνει ο/ή  σύντροφός μας και θα του χαρίσουμε λίγο προσωπικό χώρο. Κάποιοι θα συνεργαστούμε καλά και θα συνειδητοποιήσουμε ότι τα καταφέρνουμε και δίχως την βοήθεια των παππούδων. 

Το σίγουρο είναι πως ότι και αν γίνει, όλοι γνωρίζουμε από την προσωπική μας ιστορία πώς να ζούμε μέσα στις αλλαγές αλλά και πώς να υπάρχουμε μετά από αυτές, γιατί αναπόφευκτα κάποια στιγμή μας έχουν συναντήσει. Οπότε ας θυμηθούμε…

Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο δεν επέχει θέση θεραπευτικής/ συμβουλευτικής παρέμβασης, καθώς κάθε οικογένεια είναι ξεχωριστή και κάθε άτομο ιδιαίτερο. Το άγχος, η ματαίωση και η στέρηση της καθημερινότητάς μας είναι στοιχεία που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε. Ωστόσο είναι σημαντικό να θυμηθούμε και να αξιοποιήσουμε ή να επανεφεύρουμε τις ικανότητες που διαθέτουμε να ξεπερνάμε τις αντιξοότητες.  

Νιόβη Βέλλιου
Ψυχολόγος MSc, Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια

Σχετικοί σύνδεσμοι: